Нераток - Неизвестно

Аднак Плюшчанка не збіраўся адставадь: ён таксама прыбавіў газу. Абодва карэспандэнты імчаліся па дарозе з хуткасцю, якую дазвалялі іх аўтамабілі: “Жыгулёнак” - па рухавіку, “Кадэт’ - па падвесцы. Плюшчанка некалькі разоў набліжаўся да Нікіціна, але пыльная заслона закрывала бачнасць, а вузкая дарога не давала магчымасці абгону.

Т ак яны прайшлі апошні паварот, выехалі з лесу і ўжо ўбачылі Ажарцы, куды несліся навыперадкі трыццаць кіламетраў, не шкадуючы рэдакдыйных машын.

ПРЫЕХАЛІ

Што адбылося далей, ні Сяргей, ні Саша пасля ўдямна растлумачыць не маглі. Успышка, лёгкі штуршок, як ад тармажэння, працяглы рывок, што прыціснуў да спінкі сядзення, удар па колах знізу.

Яны апынуліся на тарфяным бульбяным полі на адлегласці пяцідзесяці метраў адзін ад аднаго. Бліжэйшы лес быў за два кіламетры, а дарог ці паселішча ўвогуле не было відаць. Абодва вылезлі і агледзелі машыны. У Сашы адарваўся глушак, а ў Сяргея паляцеў амартызатар. Сінхронна прыкурылі і пайшлі насустрач адзін аднаму.

- Ты што-небудзь зразумеў? - спытаўся Саша.

- Усё зразумеў, - адказаў Сяргей. - Заехалі не туды, самі не выберамся. Спяшадца няма куды.

- Гэта і я зразумеў, а далей што рабіць?

- Далей проста: я даю табе сотавік, ты тэлефануеш сваім і просіш, каб знайшлі і выцягнулі.

- Як жа нас знайсці, калі мы самі не ведаем, дзе апынуліся?

- Планета, здаецца, тая ж, і глеба знаёмая, - пажартаваў Сяргей. - Верталёт аблятае гаспадаркі, няхай паглядаюць. Слухай, а ты з сабой паесці што браў?

- Пару пачкаў чыпсаў і “Спрайту’ двухлітровую .

- Ну і выдатна. У мяне дзяжурная пляшка “Сінявокай Беларусі” і хлеба паўбохана. Любіш гарэлку з чыпсамі і “Спрайт’ з чорным хлебам? Сінявокасць гарантую.

- Эх, Сярога, не была б зямелька родная, не дасць загінуць. - у тон адазваўся Саша. - А па мне - кінуць бы ўсе гэтыя жарсці мясцовага значэння! Гэта ж не ўзровень!

- Не скажы. У нас тыраж у пяць разоў вышэйшы, чым у газеты творчай інтэлігенцыі, а ў вас, напэўна, разоў у сем.

- Тыраж тыражом. А кантынгент? Ім абы праграма ды віншаванні з некралогамі.

- Не скажы. Чацвёртая частка людзей мыслідь - Богам запраграмавана.

- Лухта ўсё гэта, самі сябе чытаем, - гнуў сваё Саша. - Добра Кіру Градоўскаму ў яго “Сенсацыі”: пішы, што хочаш, вешай лапшу, і башляюць прыстойна. Не хапае матэрыялу - з Інтэрнэта скачай. І тыраж, і распаўсюджванне па былых рэспубліках, і імя зрабідь можна. Дарэчы, звязваўся са мной раніцай, збіраецца пад’ехадь. Ён таксама ведае, што ў Ажарцах нешта адбываецца. Ты яму паведаміў? У раёне нашых больш няма.

- На халеру мне здалося, я з ім і ў інстытуце не вельмі. Гэта вы былі - Кір і Алік. Кінь ты Градоўскага з яго жоўтай прэсай, звані сваім.

- Урэжа мне Кажадубцаў па самыя памідоры.

- Зірні, Сашок! Што там за джып на ўзлеску?

ВЕЧАРАМ У “ТЭРЫТОРЫІ”

Увечары Антон прынёс да дзядзькі Колі не толькі пульт, але і мурэфскі камбез, які схаваў у вялікі поліэтыленавы пакет, папярэдне закруціўшы ў стары, яшчэ дзедаў, плашч. Коля пакінуў карыфанаў підь гарэлку і глядзець відак, а сам пайшоў з Антонам у пакой, прызначаны пад склад.

- Апрані касцюм, Антоній.

Антон надзеў на сябе камбез у спадзяванні, што дзядзька абавязкова знойдзе правільнае рашэнне.

- Глядзі на карту. Што бачыш, што чуеш?

- Берсерк праводзіў Кавальчыка да жытла, вяртаецца на Чацвёртае поле; Клаліт - на падзарадцы; Хабірт - каля стацыянарнага гізера; Крост адкрыў у ахоўным коле шлюз - прапусціў трактар з металам, ідзе разгрузка. Касмічную сувязь не заблакіраваў - фуфло гоніць, але апараты паадключаў. Ведае, што антэна ў цябе: збіраецца заўтра наведацца. Атэн скардзідца, што Шыганцоў становіцца неадэкватным. Што гэта, Коля?

- Звіхаецца. Далей.

- Ахікан часова ўзведзены ў чын рэкона. Атэн стаміўся, патрабуе адпачынку з аховай. Кажа, што не мае права не выканаць місію - Ліга Латыкруста не даруе . Збіраюцца ўсе на Чадвёртым .

Коля разважаў услых:

- Кулі іх не бярудь, карадей. Пятровіч страляў, здаецца. І біць іх, прынамсі па касцюмах, - ніякага сэнсу. Добра. Бухнём, а пасля падумаем.

Коля сцягнуў бутэлечку “Колы” са стэлажа, адкаркаваў і адпіў.

- Будзеш?

Вядома, Антон не адмовіўся.

- Т ады шлем здымай!

Выйшла замінка: “Кола” плюхнула на рукаўны пульт, і ён пачаў мутнець.

- Чакай-чакай, Антончык! Здаецца, гэта іх душыць. У лапці

абуем!

Сапраўды, правы пульт не прадаваў.

Коля і Антон некаторы час моўчкі глядзелі адзін на аднаго. Не вытрымаў Антон:

- Дзядзька Коля, дай пару двухлітровых - акупіцца! Залью іхні гізер - куды ім падзецца? Давядзецца адлятаць!

- Гізер, кажаш? Ды я іх саміх залью. Карадей: не твая хлапечая справа. Не такіх у Кандагары супакойвалі! Да іх не сунемся, а заўтра самі з’явяцца - арганізуем дыверсію. Тут мая тэрыторыя, а не іхняя! Касцюм не згубі, можа спатрэбіцца. Пайду расслаблюся з мужыкамі, цесць парадак дагледзіць. Не спяшайся, карадей. Яны адпачываюць - і ты адпачывай. Ты ж таксама мурэф?

І Коля без усмешкі падміргнуў левым вокам.

АНТОН ДЗЕЙНІЧАЕ САМАСТОЙНА

Антон не здолеў выпрасідь “Колу’ ў дзядзькі, але яму ўдалося выпрасіць яе ў цёткі Марыны: тая падала з прылаўка. Давялося схлусіць, што бабуля прасіла. Хоць і не паверыла Марына, канечне. Антон ішоў на Чацвёртае поле самым кароткім шляхам: праз недабудаваны Дом культуры. Гэты Дом культуры так забадаў! Не толькі тутэйшых, але і Антона: гадоў сем будуецца, не менш! Шыганцоў напачатку бойка ўзяўся, аднак хутка ачах. Кіно так і круцяць у старым клубе, як у маміным дзяцінстве. А танцаваць у клубе - сябе не паважаць. Антон выглядзеў у цемры кавалак чырвонай цагліны, падышоў да белай сцяны Дома культуры і накрэмзаў: “Рэкон Мутант загубіць вас, мурэфы!” Антон не жадаў ім ні смерці, ні шкоды. Проста хаделася, каб яны адляцелі па-мірнаму. Што Коля заўтра зробіць - пытанне не для слабанервовых.

Так, трэба яшчэ Колю папярэдзіць, каб не расказваў лішняе - мала якія разборкі пачнудца? Яшчэ, чаго добрага, і тут Мутантам клікаць пачнудь. І худенька б справіцца - бабуля плеш праесць.

Антон з дапамогай нагруднага пульта перайшоў у рэжым нябачнасці і павярнуў да лесу, за якім пачыналася сцежка да Чадвёртага поля.

Перад базай ляжаў нейкі мужык, здаецца, зваршчык Валодзя Беркуль: ці то п’яны, ці то часова страціў арыентадыю ў прасторы ад сутыкнення з ахоўным колам.

“ДРАЗДОВІЦКІ ВЕСНІК”

ВЕСТКІЗ ПАЛЁЎ

Пад пагрозай зрыву сенакосная кампанія ў СВК “Імя 40-годдзя Вялікага Кастрыічніка”. На працягу тыідня была нарыхтавана самая нізкая сярод гаспадарак раёна колькасць кармоў. Па віне старшыні калгаса Шыганцова С. Д. і галоўнага механіка Кавальчыіка А. С. тэхніка аказалася недастаткова па.дрыхтаванай да сенакосу, а па распараджэнні галоўнага інжынера Струневіча А. І. актыўна вяліся работы па падрыхтоўцыі да здачы ў металалом спісанай тэхнікі. І гэта ў гарачую пару! Дыісцыіпліна ў калгасе нізкая, ёсць асобныія выпадкі ўжывання алкаголю ў ра.бочыі час. Галоўнаму інжынеру Струневічу А. І. аб’яўлена строгая выімова з папярэджаннем у выпадку паўтору аб поўнай службовай неадпаведнасці. У цяперашні час у Ажарцах працуе спецыіяльная камісія райвыіканкама, і прыімаюцца мерыі па стабілізацыіі становішча ў мэтах выіканання планавыіх а.бавязацельстваў.

А. НІКІЦІН

“НЕЗАЛЕЖНАЯ ДУМ КА”

ХТО ГАСПАДАР НА ЗЯМЛІ?

...Па загадзе старшыні калгаса “Імя 40-годдзя Кастрыічніка.” Драздовіцкага раёна сенакосныія работы на тыім тыдні быілі прыпынены. Калгаснікі займаліся падрыхтоўкай да здачы металалому, пры гэтыім частка тэхнікі, што лічыілася на асноўных фондах:, была разабрана, каб затыім, па версіі кампетэнтных органаў, адправіцца ў суседнюю дзяржаву. Як вядома, межы празрыістыія, а мыітныія службыі нярэдка “даюць дабро” такім здзелкам., бо на паказчыкі іх работы прапушчаная кантрабанда не ўплывае.

На працягу тыідня ў калгасе не было скошана ніводнай тоны сена. Калгаснікі п’янствавалі, хоць заробкі не выідаваліся больш за тры месяцыі. Магчыма, прычына ў так званых “шыганцах” - талонах, выідадзеных замест грошай у залік зарплаты, на якія можна атаварыіцца ў мясцовай краме. А ў краме асартымент абмежаваныі хлебам, алкагольнымі напоямі, гум.авыші ботамі і прыішчэпкамі для бялізныі... Дарэчы, старшыня калгаса Шыганцоў С. Д. у сапраўдны час знаходзіцца ў а.бласной бальніцы на псіхіятрыlчныш абследаванні, а галоўны механік., маладыі спецыіяліст Кавальчык А. С., напісаў заяву аб звальненні па ўласным жаданні ў сувязі з тым, што абавязковыі тэрмін ён ужо адпрацаваў. Ці не ча.с задумацца над тым, як зра.біць нашу вёску больш прыівабнай для моладзі? Магчыма, выідзяленне суча.снага камфартабельнага жыілля было б вырашэннем гэтай праблемы. Аднак раённыія ўлады спасыілаюцца на дэфіцыт бюджэту, а кіраўніцтва калгаса глядзіць на цякучку кадраў скрозь пальцы.