Блiзкасць (на белорусском языке) - Жан Сартр

- Тут мы ўсё адно аднаму i сказалi. Я абмыла яму сурвэткай вусны i кажу: усё, маўляў, з мяне досыць, я цябе больш не кахаю i жыць з табой больш не збiраюся. Ён як заплакаў, пачаў казаць, што наложыць на сябе рукi. Але мяне гэтым ужо не проймеш: памятаеце, Рырэта, летась, калi была гэтая гiсторыя з Рэнанi, ён мне тады таксама кожны дзень ныў: вось будзе вайна, ды я пайду на фронт, ды мяне там заб'юць, будзеш пасля мучыцца за ўвесь боль, што мне прычынiла. Я яму тады сказала: "Ага, - кажу, - ты ж iмпатэнт, цябе забракуюць". Але ўсё роўна давялося яго супакоiць, а то ён гразiўся зачынiць мяне ў вялiкiм пакоi на ключ: паклялася яму, што раней чым праз месяц не з'еду. Тады ён паперся ў кантору: вочы чырвоныя, кавалак пластыру на губе карацей, жах. А я ўзяла прыбрала ў хаце, паставiла сачавiцу на агонь i сабрала чамадан. А яму пакiнула ў кухнi на стале цыдулку.

- I што вы яму напiсалi?

- Я напiсала яму так, - з годнасцю прамовiла Люлю. - "Сачавiца на плiце. Еш i выключы газ. У халадзiльнiку ёсць вяндлiна. А я сытая па горла i знiкаю. Бывай".

Яны разам засмяялiся, i некаторыя прахожыя пачалi азiрацца. А Рырэта падумала, што яны, мусiць, чароўна глядзяцца збоку. Ёй нават зрабiлася прыкра, што ўсё гэта не на тэрасе "Вьеля" цi "Мiра". Калi яны адсмяялiся i нарэшце змоўклi, Рырэта заўважыла, што iм больш няма пра што гаманiць. Яна была трошкi расчараваная.

- Ну, мне пара бегчы, - сказала Люлю i ўстала. - Мяне апоўднi чакае П'ер. А што ж мне рабiць з чамаданам?

- Пакiньце мне, - сказала Рырэта, - я папрашу, каб за iм прыглядзела тая паненка з умывальнi. Калi мы цяпер убачымся?

- Я зайду да вас а другой гадзiне, сходзiм разам, мне трэба купiць цэлую кучу ўсяго: я ж больш за палову з сабой не ўзяла. Цяпер трэба будзе, каб П'ер даў мне грошай.

Люлю пайшла, i Рырэта клiкнула гарсона. Яна адчувала сябе ўрачыста важнаю i вельмi маркотнай. Падбег гарсон: Рырэта даўно заўважыла, што, калi яго клiча яна, ён заўсёды прыходзiць хутка.

- З вас пяць франкаў, - сказаў ён i дадаў крыху сухiм тонам: - Вам, вiдаць, было вельмi весела, нават у кавярнi было чуваць, як вы смяялiся.

"Люлю яго пакрыўдзiла", - з прыкрасцю падумала Рырэта i, пачырванеўшы, сказала:

- У маёй сяброўкi сёння нешта з самага ранку нервы крыху не ў парадку.

- Але выглядала яна цудоўна, - з пачуццём прамовiў гарсон. - Вельмi вам удзячны, паненка.

Ён сунуў у кiшэню шэсць франкаў i пайшоў прэч. Рырэта была трошкi здзiўлена, але прабiла паўдня, i ёй падумалася, што зараз Анры якраз павiнен вярнуцца дадому i знайсцi Люлюiну запiску: пры гэтай думцы ўсярэдзiне ў яе ўсё самлела ад задавальнення.

* * *

- Будзьце ласкавы, я хацела б, каб усё гэта да заўтрашняга вечара было ў "Тэатральнай" гасцiнiцы, вулiца Вандам, - сказала Люлю касiрцы з выглядам велiкасвецкай панi. I потым, павярнуўшыся да Рырэты, дадала: - Ну, усё, Рырэта, папхнулiся адсюль.

- На чыё iмя? - спыталася касiрка.

- Панi Люсьене Крыспэн.

Люлю перакiнула палiто цераз руку i адразу ўзяла наўзгалоп; ледзь не подбегам яны спусцiлiся па доўгай лесвiцы Самарытанкi. Рырэта старалася не адстаць i некалькi разоў ледзь не ўпала, бо не паспявала нават глядзець пад ногi: яе вочы сачылi толькi за тонкiм сiне-жоўта-канарэйкавым сiлуэтам, што скакаў наперадзе. "Якое ж у яе непрыстойнае цела"... Кожны раз, як Рырэта бачыла Люлю са спiны цi ў профiль, яе лiтаральна ашаламляла непрыстойнасць сяброўчыных форм, хоць гэтаму цяжка было знайсцi нейкае тлумачэнне: проста вось такое ўзнiкала ўражанне. "Ну, гнуткае ў яе цела, тонкае, але ўсё роўна ёсць у iм нешта вульгарнае, i ўсё, хоць ты мяне забi. Напэўна, гэта таму, што яна любiць, каб на ёй усё было вельмi абцягнутае. Кажа, што саромеецца за свой зад, а сама носiць такiя спаднiцы, што так i лiпнуць да заднiцы. Праўда, зад у яе маленькi - намнога меншы, чым мой, - але затое болей прыкметны. Асаблiва ў параўнаннi з яе худой талiяй - ён здаецца зусiм круглым, i так туга сядзiць у спаднiцы, як улiты, а галоўнае - увесь час танцуе".

Люлю азiрнулася, i сяброўкi абмянялiся прыязнымi ўсмешкамi. Калi Рырэта думала пра бессаромнае Люлюiна цела, у яе ўзнiкала змяшанае пачуццё, у якiм спалучалiся ганьбаванне i прыемная млявасць: маленькiя грудзi тырчком, гладкая, жоўтая скура - калi дакранаешся, здаецца, яна як гумовая, - доўгiя сцёгны i наогул усё цела - доўгае i нахабнае, з доўгiмi членамi. "Як у мурынкi, - падумала Рырэта. - Яна падобна да мурынкi, якая танцуе румбу". У люстры каля дзвярэй-круцёлкi Рырэта злавiла адбiтак сваiх поўных форм. "У мяне болей спартовы выгляд, - падумала яна, беручы Люлю пад руку. - Можа быць, апранутая яна i эфектнейшая, але калi нам распрануцца, дык я, безумоўна, буду лепш за яе".

Пэўны час яны iшлi моўчкi. Потым Люлю сказала:

- П'ер быў проста чароўны. I вы таксама, Рырэтачка, вы проста чароўная, я вельмi вам абаiм удзячная.

Яна прамовiла гэта вельмi ненатуральна, але Рырэта не надала значэння: Люлю нiколi не ўмела дзякаваць - яна была надта сцiплая.

- Як гэта мне непрыемна, - раптам сказала Люлю, - але трэба купiць станiк.

- Тут? - спытала Рырэта.

Яны якраз праходзiлi каля лаўкi, што гандлявала бялiзнай.

- Не. Гэта я проста ўбачыла i таму прыгадала. Станiкi я звычайна купляю ў Фiшэра.

- На бульвары Манпарнас? - ускрыкнула Рырэта. - Люлю, не трэба рызыкаваць, - дадала яна сур'ёзным тонам. - Вам цяпер лепш радзей бываць на Манпарнасе, асаблiва ў такi час: мы ж можам натрапiць на Анры. Гэта будзе вельмi непрыемна.

- На Анры? - сказала Люлю, пацiснуўшы плячыма. - Ды ну, з чаго гэта?

Ад абурэння ў Рырэты аж да скроняў пачырванелi шчокi.

- Вы ўсё такая ж, мая мiлая Люлю, - калi вам нешта не падабаецца, дык вы проста нiчога не хочаце заўважаць. Вам карцiць пайсцi да Фiшэра, i вы пачынаеце мне даводзiць, што Анры на Манпарнасе не бывае. Але вы выдатна ведаеце, што ён кожны дзень там праходзiць каля шостай гадзiны: ён жа заўсёды тудою ходзiць. Вы мне самi казалi: ён iдзе спачатку па вулiцы Рэн, а потым на рагу бульвара Распай чакае аўтобуса.

- Перш за ўсё, яшчэ толькi пяць, - сказала Люлю, - i апроч таго, ён, можа быць, сёння зусiм не хадзiў на працу: пасля той цыдулкi, што я пакiнула, ён мог увогуле злегчы.

- Слухайце, Люлю, - раптам сказала Рырэта, - але ж у Фiшэра ёсць яшчэ адна лаўка, вы ж ведаеце, - на вулiцы Чацвёртага верасня, непадалёку ад Оперы.

- Ды ну-у, - прамовiла Люлю нейкiм млявым голасам, - туды яшчэ столькi цягнуцца.

- Ну, вы мне падабаецеся, мiленькая Люлю! Столькi цягнуцца! Ды гэта два разы ступiць, нават блiжэй чым да вашага Манпарнаса.

- Мне не падабаецца, што яны там прадаюць.

Рырэта здзiўлена ўсмiхнулася, падумаўшы, што ва ўсiх лаўках у Фiшэра прадаюць адно i тое ж. Проста на Люлю часам находзiла зусiм незразумелая ўпартасць: Анры, бясспрэчна, быў чалавек, якога ёй хацелася меней за ўсё ўбачыць, а яна як знарок лезла яму пад ногi.

- Ну добра, - памяркоўна адказала Рырэта, - хадзем на Манпарнас. Ва ўсякiм разе, Анры такi высачэзны, што мы яго заўважым раней, чым ён нас.

- Дый увогуле, што такога? - здзiвiлася Люлю. - Нават калi i сустрэнем ну, сустрэнем, i ўсё. Не з'есць жа ён нас.

Люлю прапанавала прайсцiся да Манпарнаса пешкi: яна сказала, што ёй трэба трошкi прадыхацца. Яны рушылi па вулiцы Сены, потым па Адэон i Важырар. Рырэта пачала расхвальваць П'ера, каб паказаць Люлю, якi ён быў малайчына ва ўсiх гэтых абставiнах.

- Як я люблю Парыж! - раптам сказала Люлю. - Я буду так пасля шкадаваць!

- Ды што вы кажаце такое, Люлю! Я нават уявiць сабе не магу, як вам шанцуе, што вы едзеце ў Нiцу, а вы яшчэ шкадуеце Парыж.

Люлю не адказала i толькi сумна пачала глядзець па баках, нiбы нешта шукаючы.

Калi яны выйшлi ад Фiшэра, выбiла шэсць гадзiн. Рырэта ўхапiла Люлю пад локаць i памкнулася як мага хутчэй звесцi прэч. Але тая як аслулянела перад квяточнай лаўкаю Баўмана.

- Мiлая Рырэтачка, вы паглядзiце, якiя азалеi. Вось калi ў мяне будзе прыгожы салон, я яго ўвесь пазастаўлю такiмi.

- Я не люблю вазонных кветак, - сказала Рырэта ў роспачы.

Яна павярнула галаву ў бок вулiцы Рэн i, натуральна, праз нейкую хвiлiну ўбачыла доўгi, нязграбны сiлуэт Анры. Ён быў без шапкi, у спартовага крою куртцы з карычневага цвiду. Рырэта ненавiдзела карычневы колер.

- Вунь ён, Люлю, вунь, - скорагаворкай прамовiла яна.

- Дзе? - спытала Люлю. - Дзе?

Яна была ўсхваляваная не менш за Рырэту.

- Ззаду, на тым тратуары. Цякайма, толькi крый Божа - не азiрайцеся.

Але Люлю азiрнулася.

- Ага, бачу, - сказала яна.

Рырэта паспрабавала пацягнуць сяброўку сiлком, але тая напружылася i як загiпнатызаваная ўперылася ў Анры. Нарэшце яна прамовiла:

- Па-мойму, ён нас заўважыў.

Здавалася, гэта яе вельмi спалохала, яна разам абмякла i паслухмяна паддалася Рырэце.

- Цяпер, Люлю, прашу, - сказала Рырэта, цяжка пераводзячы дых, - дзеля ўсяго святога, не азiрайцеся. На блiжэйшай жа вулiцы павернем направа, гэта будзе Дэлямбр.

Яны шыбавалi на ўвесь дых, расштурхваючы прахожых. Часам Люлю пачынала адставаць i прымушала сябе цягнуць, а потым раптам сама кiдалася наперад i валакла сяброўку. Але не паспелi яны дайсцi да рага вулiцы Дэлямбр, як Рырэта заўважыла за Люлюiнай спiнай высокi карычневы цень; зразумеўшы, што гэта Анры, яна аж затрэслася ад абурэння. Люлю iшла побач, апусцiўшы павекi, што надавала ёй нейкi хiтра-ўпарты выгляд. "Што, наракае цяпер на сваю неабачлiвасць. Але надта позна. Тым горш для яе".