Жемчужинамир - Дуржахан Турсуновна Каримова

Тазарруга эгмай зарра бош.

Лекин пинҳон ерлардан сабил –

Қолгур учиб келаверар тош.

О, қандайин мавҳумлик, кимсан,

Қани, келгил, бир бор бақамти.

Кўз ўнгимда пайдо бўлсанг сан,

Ғаним сени севаман, танти…

Гарчи арслон олғир, довюрак,

Шарпа билан кезади ўрмон,

Инсонларга бу ҳол не керак,

Инсонларга не керак қирон.

Шаклдошим, гарчи одамсиз,

Пўст ташлайсиз қабатма-қабат.

Бу майдонда қолсамда ёлғиз,

Инсон бўлиб қоламан абад.

Ҳис этгунча одамлар токим,

Менинг бунга кўп керагимни,

Сўкилсада вужуддан чоким,

Асрагайман ўз юрагимни.

*

*